kudsî ve semâvî bir teselli, bir beşarettir. Ve âyetin münasebet-i mâneviyesi bir iki risalede, yani Keramât-ı Aleviyede ve Gavsiyede beyan edilmiştir.
’deki
kelimesi
’deki
kelimesine Kur’ân sayfasında tam müvâzi ve mukabil gelmesi, bu tevafuka bir letafet daha katar. Bu âyetin küllî ve çok geniş mânâ-yı kudsîsinin cüz’iyatından Risale-i Nur şakirtleri gibi teselliye çok muhtaç bir cüz’îsi bu asırda 1352’de bulunduğuna tam tamına tevafukla işaret ederek başına parmak basıyor.
Eğer
kelimesinde vakfedilmezse ve
kelimesiyle raptedilse, o vakit
,
olmaz. Fakat daha lâtif tesellikâr bir tevafuk olur. Çünkü
kaide-i nahviyece müptedâdır.
onun haberidir. Bu haber ise, makam-ı cifrîsi olan 1349 adediyle, 1349 tarihinden beşaretle remzen haber verir. Ve o tarihte bulunan Kur’ân hizmetkârlarından bir taifenin ashab-ı Cennet ve ehl-i saadet olduğunu mânâ-yı işârîsiyle ve tevafuk-u cifrî ile ihbar eder ve bu tarihte Risale-i Nur şakirtleri Kur’ân hesabına fevkalâde hizmetleri ve tenevvürleri ve çok mühim risalelerin telifleri ve başlarına gelen şimdiki musibetin, düşmanları tarafından ihzarâtı tezahür ettiğinden, elbette bu tarihe müteveccih ve işârî, tesellikâr bir beşaret-i Kur’âniye en evvel onlara baktığını gösterir.
Evet
’de şeddeli
, bir
sayılmak cihetiyle
400,
600; 1000 eder. İki
100; bir
iki
, bir
200; diğer
30, ikinci
10, iki
2, bir
3, bir
4, 49 eder ki; yekûnu 1349 eder.
Bu müjde-i Kur’âniyenin binden bir veçhi bize teması, bin hazineden ziyade kıymettardır. Bu müjdenin bir müjdecisi bir sene evvel görülmüş bir rüya-yı sadıkadır. Şöyle ki:
Cennette sonsuza kadar kalacaklardır. Hûd Sûresi, 11:108.