39. Dünyâca havas taninan insanlardaki meziyet, sebeb-i tevâzu’ ve mahviyet iken, tahakküm ve tekebbüre sebep olmuştur. Fukarânın aczi avâmın fakrı, sebeb-i merhamet ve ihsan iken, esâret ve mahkûmiyetlerine müncer olmuştur.
40. Bir şeyde mehâsin ve şeref hâsıl oldukça, havassa peşkeş ederler; seyyiât olsa, avâma taksim ederler.
41. Gàye-i hayâl olmaısa, veyâhut nisyan veyâ tenâsi edilse; ezhan enelere dönüp, etrâfında gezerler.
42. Bütün ihtilâfât ve fesâdın asıl mâdeni, ve bütün ahlâk-ı rezîlenin muharrik ve menbaı tek iki kelimedir:
Birinci Kelime: "Ben tok olsam, başkası açlıktan ölse bana ne!"
İkinci Kelime: "İstirahatim için zahmet çek; sen çalış, ben yiyeyim."
Birinci kelimenin ırkını kesecek tek bir devâsı var ki, o da vücûb-ü zekâttır.
İkinci kelimenin devâsı, hurmet-i ribadır. Adâlet-i Kur’âniye âlem kapısııida durup,