İşârâtü'l-İ'câz Bakara Sûresinin yirmi altı ve yirmi yedinci âyetlerinin

lazım ve zaruri olduğuna delalet eder. Yani imanı olanın şe’ni, onun hak olduğunu bilmektir.
Kendisinden daha kısa olan -1- kelimesine bedel -2- denilmesi, onun hak olduğunu bilmek iman sebebiyle olduğuna ve keza onun hak olduğunu bilmek iman olduğuna işarettir.
Belagat nokta-i nazarından makama daha münasip olan -3- cümlesine tercihan -4- denilmesi onların itirazlarından kastettikleri son neticeye işarettir. Çünkü onlarla maksatları, Allah’tan olduğunu nefyetmektir.

Hakkaniyetin o temsile hasredilmesinden anlaşılır ki,takbih edilmeyip istihsan edilen yalnız -5- temsilidir. ’nin gayrısı ve ’den daha iyisi, ayıplardan hali olsa bile, belagatçe nin yerini tutamaz. Çünkü yalnız ayıplardan selamet, kemale delil olamaz.
-6-
O temsilin, Rablerinden nazil olduğunu ifade eden bu kayıt, onlar itirazlarına hedef ittihaz ettikleri, o temsilin nüzulü olduğuna işarettir.
-7-
Bu -8- evvelki gibi makablerindeki icmali tafsil etmekle, tahkik ve tekidi ifade ediyor. -9- ’nun -10- kelimesine tercihan

1 Müminler.

2 İman edenler, mümin olanlar.

3 O beliğdir.

4 O haktır.

5 Sivrisinek.

6 Rablerinden.

7 Kafir olanlara gelince.

8 Ama.

9 Küfürde olanlar.

10 Kafirler.