On Sekizinci Mektub
Üç mesele-i mühimmedir.
BİRİNCİSİ: Muhakkikîn-i evliyânın keşf ile hak gördüğü ve büyük mikyasta müşâhede ettikleri hâdiseler, Âlem-i şehâdette bazen hilâf-ı vâkî ve bazen küçük bir mikyasta tezâhür etmesinin sırrını, şirin ve güzel bir temsil ile beyân eder.
İKİNCİ MESELESİ: Vahdetü’1-Vücud meşrebine dâir gâyet mühim bir 84 hakîkat ve güzel bir izahtır. Vahdetü’1-Vücuddan dem vuran ve o meseleyi merak eden, bu İkinci Meseleyi dikkatle okumalı. Çünkü, bu Vahdetü’1-Vücud meselesi, medâr-ı iltibas olmuş mühim bir meşreptir ve ehl-i hakîkatin medâr-ı ihtilâfı olmuş bir acîb meslektir. Bu İkinci Mesele, onun mâhiyetini gösterir ve ispat eder ki; o meşrep, ehl-i sahvın meşrebi değil, hem en yüksek değil. Ve ehl-i sahv olan Sahâbe ve sıddıkîn ve veresenin meşrepleri, Vahdetü’1-Vücud meşrebinden daha yüksek, daha selâmetli, daha makbul olduğunu ispat eder.
ÜÇÜNCÜ MESELESİ: Tılsım-ı kâinatın üç muammâ-i mühimmesinden birisinin halline muhtasar bir işarettir ki; o muammÂlardan birisi Yirmi Dokuzuncu Sözde, ikincisi Otuzuncu Sözde bu üçüncüsü ise Yirmi Dördüncü Mektubda Kur’ ân-ı Hakîmin sırrıyla tamamıyla keşfedilmiş ve o muammâ açılmıştır.
On Dokuzuncu Mektub
Mu’cizât-ı Ahmediyeye (a.s.m.) dâirdir. Üç yüzden fazla mu’cizâtı beyân eder. Bu risÂle, risÂlet-i Ahmediyenin (a.s.m.) mu’cizesini beyân ettiği gibi, kendisi de o mu’cizenin bir kerâmetidir ki, üç dört nev’ ile hârika olmuştur.
Birincisi: Nakil ve rivâyet olmakla beraber, yüz elli sahifeden
HAŞİYE
fazla olduğu halde, kitaplara mürâcaat edilmeden ezber olarak dağ e bağ köşelerinde, üç dört gün zárfında, her günde iki üç saat çalışmak şartıyla mecmûu on iki saatte telif edilmesi hârika bir vâkıadır ki; bu risÂledeki mu’cizât-ı Ahmediyenin (a.s.m.) bir şûle-i kerâmeti olmuştur.
İkincisi: Şu risÂle, uzunluğuyla beraber, ne yazması usanç verir ve ne de okuması halâvetini kaybeder. Tembel ehl-i kalemi öyle bir şevk ve gayrete getirdi ki, bu sıkıntılı ve usançlı zamanda, bir sene zarfında civarımızda
HAŞİYE
Asıl nüshasına göredir.