Hem, şuunât-ı Sübhâniyenin zuhuruna medâr çok şeyleri arkasında mevcud bırakır, öyle gider. Bu Beş İşaretteki beş hakîkati katî delil hükmünde beş mâkul ve makbul temsil ile beyân eder.
YİRMİ DÖRDÜNCÜ MEKTUBUN BİRİNCİ ZEYLİ
âyetinin mühim bir sırrını Beş Nükte ile tefsir ediyor. Ve duâ bir sırr-ı azîm-i ubûdiyet olduğunu ve kâinattan dâimî bir sûrette dergâh-ı Rubûbiyete giden en azîm vesîle ise duâ olduğunu ve duânın azîm tesiri bulunduğunu katî ispat etmekle beraber; külliyet ve devam kesb eden bir duâ, katiyen makbul olduğuna binâen, umum ümmetin Resûl-i Ekrem Aleyhissalâtü Vésselâma salâvât nâmiyle duÂlarının neticesinde, Resûl-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâmın ne kadar yüksek bir mertebede olduğunu gösterir. Duânın da üç nev-i mühimmini zikretmekle beraber, beyân eder ki; duânın en güzel ve en latîf meyvesi, en leziz ve en hazır neticesi şudur ki: Duâ eden adam bilir ve duâ ile bildirir ki, birisi var, onun sesini dinler, derdine derman yetiştirir, ona merhamet eder, onun eli her şeye yetişir. Ve bu boş, hÂlî dünyada o yalnız değil; belki bir Kerîm zât var, ona bakar, ünsiyet verir. Onun hadsiz ihtiyacâtını yerine getirebilir. Ve hadsiz düşmanlarını defedebilir bir Zâtın huzurunda kendini tasavvur ederek, bir ferah ve sürur duyup, dünya kadar ağır bir yükü üzerinden atıp, "Elhamdülillahi Rabbi’1-Âlemîn" der.
YİRMİ DÖRDÜNCÜ MEKTUBUN İKİNCİ ZEYLİ
Mîrâc-ı Nebevî ve Mevlid-i Nebevîye (a.s.m.) dâir üç mühim suÂle, gâyet muknî ve mantıkî ve parlak bir cevaptır. Bu Zeyl çendan kısadır; fakat gâyet kıymettardır. Mevlid-i Nebevîye (a.s.m.) iştiyâkı olanlar buna çok müştaktırlar.
Hâtimesinde, gâyet mühim bir düstur-u mantıkî ile, kâinatta en büyük ferd-i ekmel ve üstâd-ı küll ve habîb-i âzam, Resûl-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm olduğunu ispat eder.
Yirmi Beşinci Mektub
Sûre-i Yâsin’in yirmi beş âyetine dâir Yirmi Beş Nükte olmak üzere rahmet-i İlâhiyeden istenilmiş; fakat daha zamanı gelmediğinden yazılmamıştır.
De ki: Eğer duânız olmasa Rabbim katında ne ehemmiyetiniz var? (Furkan Sûresi: 77.)